Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα, που υπάρχει σήμερα, στην Ελλάδα. Αν έχεις λεφτά, αντιμετωπίζεις την αρρώστια σου, και ζεις. Αν δεν έχεις πεθαίνεις.
Γεννήθηκα με μια σπάνια πάθηση (αγγειακή δυσπλασία) που με οδήγησε σε χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες (εμβολισμούς), σε νοσοκομεία της Ελλάδας και του εξωτερικού για τριάντα χρόνια, μια ολόκληρη ζωή.
Τα τελευταία δέκα χρόνια λόγω υποτροπής της κατάστασης μου αναγκάστηκα να υποβληθώ πέντε φορές σε εμβολισμούς, σε ιδιωτικά θεραπευτήρια της Αθήνας, ξοδεύοντας μικρές περιουσίες για τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας μου.
Βλέπεται στην Αθήνα, δυστυχώς, η θεραπεία των εμβολισμών εφαρμόζεται μόνο σε ιδιωτικά νοσοκομεία.
Μένοντας όμως σε ιδιωτικό νοσοκομείο για να υποβληθείς σε εμβολισμούς, η μια ημέρα αγγίζει τις 14.000 ευρώ από τα οποία η ασφάλεια (ΙΚΑ) χορηγεί μόνο τα 9.000 με 10.000 ευρώ, χρήματα που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το φάρμακο, με το οποίο εμβολίζουν τα αγγεία.
Ενώ το υπόλοιπο της δαπάνης, 4 με 5.000 ευρώ, που αφορά τις αμοιβές των γιατρών, τα αναλώσιμα υλικά και την διανυκτέρευση στον νοσοκομείο, αναγκάζεσαι να την καταβάλεις δυστυχώς εσύ, ως ασθενής.
Κάθε φορά λοιπόν που έμπαινα σε ένα από τα Ιδιωτικά Θεραπευτήρια χρειαζόμουνα να έχω, στην τσέπη μου 5.000 ευρώ, χρήματα που δυστυχώς ποτέ δεν έπαιρνα πίσω από την ασφάλεια μου (τα ποσά που σας αναφέρω παραπάνω δεν ήταν ποτέ τα ίδια και κάθε φορά που πήγαινα για εμβολισμό αυξομειώνονταν).
”Τραυματική” μάλιστα μου έχει μείνει η θεραπεία, των εμβολισμών, που έκανα το 2006 καθώς η συνολική δαπάνη για την διενέργεια του εμβολισμού άγγιξε τις 15.000 ευρώ.
Δυστυχώς αναγκάστηκα να εισαχθώ εκτάκτως με αποτέλεσμα η οικογένεια μου να μην έχει το ποσό που χρειαζόμασταν για να καλυφθούν οι βασικές υποχρεώσεις μας (αμοιβές γιατρών, διανυκτέρευση κτλ) απέναντι στο ιδιωτικό νοσοκομείο.
Η κατάσταση έγινε χειρότερη όταν η ασφάλεια μου (ΙΚΑ) αρνήθηκε να αποδώσει το ποσό των 11.000 ευρώ που αντιστοιχούσε στο φάρμακο. Με αποτέλεσμα οι φαρμακοβιομηχανίες να «κυνηγούν» τον πατέρα μου λόγω συναλλαγματικών που είχε υπογράψει, πριν βγω από το νοσοκομείο, απευθείας ως οφειλέτης έναντι των φαρμακευτικών προμηθευτών και το κράτος να τοποθετεί για δυο χρόνια το ονοματεπώνυμο του στην λίστα του Τειρεσία, έως ότου το ΙΚΑ μου απέδωσε το ποσό αφού πρώτα είχα καταθέσει δυο φορές ένσταση.
Σε ένα μήνα κλείνω δυο χρόνια χωρίς θεραπεία και αδυνατώ να σκεφτώ πόσο ακόμα θα μείνω χωρίς την αναγκαία, για την υγεία μου, θεραπεία του εμβολισμού. Η κατάσταση της υγείας μου, αρκετά τραγική.
Όπου όμως και αν κάλεσα (ασφαλ.φορέα, σύλλογοι), όπου και αν μίλησα για την κατάσταση μου, όπου και αν ζήτησα βοήθεια, όλοι μου απάντησαν αρνητικά. Όλοι μου απάντησαν πως δεν μπορούν να με στηρίξουν οικονομικά «γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα». Όλοι μου απάντησαν «η οικονομική κρίση ..».
Απελπίζομαι όταν συνειδητοποιώ ότι η οικονομική κρίση δημιούργησε μια αόρατη κρατική κοινωνική ασφάλιση μου και ένα άρρωστο κρατικό σύστημα υγείας που μου αφαιρούν το δικαίωμα να ζήσω.
Απελπίζομαι γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω, δεν ξέρω σε ποιόν να απευθυνθώ .. Απελπίζομαι γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου, δεν έχω χρήματα να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Και έτσι απλά υπομένω, όπως υπομένουν και άλλοι συνάνθρωποι μου, ασθενείς και αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το τέλος.
Πως θα ζήσω εγώ.
Και έτσι απλά υπομένω, όπως υπομένουν και άλλοι συνάνθρωποι μου, ασθενείς και αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το τέλος.
Πως θα ζήσω εγώ.
Αναγνώστρια